წმინდა პავლე მოციქულის სახელობის მართლმადიდებლური ღვთისმეტყველების ცენტრი

ის საქმეები, რომელბსაც თან შეუბრალებლობა ახლავს, მამის თვალწინ დაკლული შვილივით არიან ღვთის წინაშე. იგი, ვინც სულით ავადმყოფია და ამხანაგს უსწორებს, იმ ბრმას ჰგავს, რომელსაც სხვების მეგზურობა უკისრია. თანალმობა და სამართალი ერთი და იგივე სულში ისე არიან, როგორც კაცი, რომელიც თავის სახლში ერთდროულად სცემს თაყვანს ღმერთსა და კერპს. ყველგან, თანალმობა არის სამართლის მტერი.

სამართალს ერთი საზომი აქვს, რომელიც ყველას თანაბრად უდგება და არ უსადაგებს არავის თავის მისაგებელს, მოქმედებს იმის მიხედვით, რასაც ხედავს. გულმოწყალება კი, სიკეთით აღძრული სურვილია რომელიც ყველაფერს შენდობას მოჰფენს; არ მიუზღავს მას ვინც ბოროტს იმსახურებს, არც მას ვინც კეთილს იმსახურებს, არამედ უხვად გასცემს ორმაგს.

როგორც აალებადი აბედი და ცეცხლი არ შეიძლება იყოს ერთ სახლში, ასევე სამართალი და გულმოწყალება ერთ სულში. როგორც ერთი მარცვალი ქვიშა ვერ გადასწონის ოქროს სიმრავლეს, ასევე ვერ გადასწონის ღვთისათვის სამართალი გულმოწყალებას. Read more »

მღვდლის ოჯახში დავიბადე, ჩემში ექვსი თაობის ლევიტელის სისხლი ჩქეფს. გავიზარდე წმინდა სერგის ტაძარში, მისი ლოცვით მადლიანად გარემოცული. ჩემი ბავშვობის ესთეტიური, მორალური და ყოფითი შთაბეჭდილებები დაკავშირებულია ამ ტაძართან.  მისი საფარველქევშ იწვოდა გული ლოცვითი აღტაცებითა და ირწყვებოდა დამარხული ცრემლებით. დაახლოებით 12-13 წლის განმავლობაში, ვიყავი ეკლესიის ერთგული შვილი აღზრდითა და შეგნებით. ვსწავლობდი სასულიერო სკოლაში, თავდაპირველად სასულიერო სასწავლებელში (ოთხკლასიანი) მშობლიურ ქალაქ ლივნაში, შემდეგ ორლოვის სასულიერო სემინარიაში (3 წელი).

სასულიერო სემინარიის პირველ-მეორე კლასებში დაიწყო რელიგიური კრიზისი, რომელიც დასრულდა მართალია არა ტრაგედიით, მაგრამ დიდი ტკივილით: მრავალი, მრავალი წლის მანძილზე რელიგიური რწმენის დაკარგვით.  და 14-იდან დაახლოებით 30 წლამდე უძღები შვილი შორეულ ქვეყანაში გადაიხვეწა, მოხიბლული და ტკივილიანი, ალბათ მრავალთათვის, მაგრამ პირველ რიგში მშობელებისათვის. მე მქონდა რაღაც დასაკარგი, მაგრამ მას უბრძოლველად შეველიე, ზოგჯერ თვითმკვლელობაზეც კი მიფიქრია უღმერთობისგან. როგორც ჩანს ბიძგის მომცემი იყო ყმაწვილური თავმოყვარეობა: სკოლაში წარჩინებული მოსწავლე ვიყავი, თუმცა ეს არ ყოფილა სერიოზული მიზეზი. Read more »

ქადაგება, რომელიც  ეპიფანე კვიპრელს (430) მიეწერება, პატრისტიკულ და ლიტურგიულ ლიტერატურაში ცნობილია „დიდი შაბათის ჰომილიის“ სახელით (Homilia in sabbato magno / Homilia in divini corporis sepulturam, CPG 3768). ტექსტის ზუსტი წარმომავლობა უცნობია, თუმცა დიდი ალბათობით ის ნამდვილად კვიპროსელ ეპისკოპოს ეპიფანეს უნდა წარმოექთვა, მაგრამ არა ცნობილ სალამინელ მოღვაწეს, არამედ VII საუკუნის თეოლოგს. ჰომილიის ნაწილი დღემდე გამოიყენება რომაულ ლიტურგიულ ტრადიციაში დიდი შაბათის პატრისტიკულ საკითხავად, ძველი და ახალი აღთქმის საკითხავების გვერდით. გთავაზობთ ცნობილი ქადაგების ერთი მონაკვეთის ქართულ თარგმანს (ტექსტისათვის იხ. PG 43:440-464).

Read more »

ავტორი: მღვდელ-მონაზონი ლეონიდე ებრალიძე

თანამედროვე ქართულ საღვთისმსახურო პრაქტიკაში, დიდი შაბათის ცისკრის დასასრულს, „დიდება მაღალიანის“ შემდეგ, „წმიდაო ღმერთოს“ გალობისას აღესრულება პროცესია გარდამოხსნით[i]. ბერძნულ საღვთისმსახურო პრაქტიკაში კი გარდა „წმინდაო ღმერთოსი“, შესაძლებელია სხვა ტროპართა გალობაც, მათ შორის არის Τὸν ἥλιον κρύψαντα[ii]-ც, რომელიც ქართულ მარხვანში არ მოიპოვება.

ტროპარის ტექსტი ძირითადად წარმოადგენს იოსებ არიმათიელის ემოციურ მონოლოგს პილატეს წინაშე, სადაც იესო ქრისტე გამოცხადებულია უცხოდ (ξένον), რომელიც შემომწირდა სოფელში (ξενωθέντα ἐν κόσμῳ) და როგორც უცხოსა (ὡς ξένος) და ნამდვილ მწირს, არა აქვს თავის მისადრეკი ადგილი, თვინიერ საფლავისა. Read more »