ავტორი: თეიმურაზ ბუაძე
სიტყვა „კულტურა“ ყოველთვის ან თითქმის ყოველთვის გამოიყენებოდა, მაგრამ მასში განსხვავებულ მნიშვნელობას დებდნენ სხვადასხვა ეპოქაში. ადრე, წინა-მოდერნულ პარადიგმაში „კულტურას“ განსაზღვრების, შეფასების ფუნქცია ჰქონდა; ლაპარაკობდნენ მეტყველების, ქცევის, წერისა და ხატვის კულტურაზე, კულტურულ ადამიანზე და ა. შ. „კულტურას“ სუბსტანციური გაგება არ ჰქონდა, ის ცხოვრების, მოქმედების მოდუსის აღმნიშვნელი იყო, გულისხმობდა დახვეწილ გემოვნებას, ხელოვნებით გატაცებას, მეტყველების, ქცევის, წერის და ა. შ დახვეწილ, ელეგანტურ, არისტოკრატულ მანერას და ა.შ
აღორძინების ეპოქაში, სიტყვა „კულტურამ“ სუბსტანციური ხასიათი შეიძინა, ჰუმანისტებმა შეამჩნიეს, რომ ინდივიდუალური შემოქმედებითი აქტის დროს ადამიანი საკუთარ ადამიანურ კულტურას ქმნის. ამ დროს, უკვე, „კულტურა“ მხოლოდ შეფასებითი ფუნქციით აღარ იხმარება.
„კულტურა“ მე-20 საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი და ხშირად ხმარებადი სიტყვა გახდა. ადამიანებმა შეამჩნიეს, რომ ისინი უპირველეს ყოვლისა კულტურაში ცხოვრობენ; რომ კულტურა ყველაზე მეტად განსაზღვრავს მათ ინდივიდუალობას და გავლენას ახდენს მათ მსოფლმხედველობაზე, სოციალურ ურთიერთობათა სტრუქტურასა და პირადი ცხოვრების წესზე; ცხადი გახდა, რომ უკულტურობა არ არსებობს ფენომენოლოგიური თვალსაზრისით ანუ არ არსებობს ყოველგვარ კულტურას მოკლებული ადამიანები; ადამიანი ყველგან და ყოველთვის რაღაც კულტურას ქმნის და მასში იწყებს ცხოვრებას და თვითაღქმას.
