კ
ორონავირუსი და ზიარება. თითოეული მორწმუნისთვის კოვზის გაწმენდა რატომ გახდა პრობლემა?
ავტორი: დეკანოზი დიმიტრი გოტოვკინი
ბელგოროდის სახელმწიფო ნაციონალური კვლევითი უნივერსიტეტი
რუსეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის წმ. სინოდმა ტაძრებში კორონავირუსის ინფექციის გადაცემის რისკის შესამცირებლად მიიღო ინსტრუქცია. ერთ-ერთი ღონისძიება იყო კოვზის დეზინფექცია ზიარების წინ მრევლის თითოეული წევრისთვის. ამან კამათი გამოიწვია. შეიძლება თუ არა ზიარებისას დაავადდე კორონავირუსით.
ქ
ართულ საზოგადოებაში ხშირად დაისმის შეკითხვები ე.წ. კორონა ვირუსთან დაკავშირებულ იმ გადაწყვეტილებებზე, რომლებიც სხვადასხვა მართლმადიდებელმა ეკლესიებმა მიიღეს. წმინდა გრიგოლ პალამას მართლმადიდებლური ღვთისმეტყველების ცენტრი დაინტერესებულ პირებს სთავაზობს მაქსიმალურად მოკლე მონახაზს, რომლითაც ზემომოყვანილ შეკითხვებზე პასუხის მიღებაა შესაძლებელი.
ავტორი: იოანე კაზარიანი
მღვდელმოწამე ირინეოსი, ლიონის ეპისკოპოსი (დახ. 130-202 წწ.), ძველი ეკლესიის ერთ-ერთი გამორჩეული მამა და აპოლოგეტია. ის ბრწყინვალე ღვთისმეტყველია, რომელმაც ეკლესიის გადმოცემისა (რამოდენიმე გამონაკლისის გამო) და იმ დროინდელი ერესების (გნოსტიკური სექტების) არსი განმარტა, ერესების, რომლებიც ემტერებოდნენ ეკლესიას მისი ისტორიის პირველ ეტაპზე. წმ. ირინეოს ლიონელი საეკლესიო გადმოცემის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი წარმომადგენელია. ის წმ. პოლიკარპე სმირნელის (+ 156 წ.) მოწაფე [1] იყო და მისგან შეითვისა გადმოცემა [2]. ამგვარად, ირინეოსის მიერ შეთვისებული საეკლესიო ტრადიცია წმინდა მოციქული იოანე ღვთისმეტყველისგან მომდინარეობს, რომლის მოწაფეც იყო პოლიკარპე [3]. მართლმადიდებელი ეკლესიის სწავლებას წმ. ირინეოსი თავის ორ მთავარ ნაშრომში გადმოსცემს: „მხილება და დამხობა ცრუ ცოდნისა“ ან მოკლედ “ერესების წინააღმდეგ“ (Adversus haereses, ხუთ წიგნად), და „სამოციქულო ქადაგების გაცხადება“. წმ. ირინეოსს სხვა ნაწარმოებიც ეკუთვნის, მაგრამ ჩვენამდე სრული სახით მხოლოდ ხსენებული ნაშრომები შემოინახა.
ავტორი: იოანე კაზარიანი
თანამედროვე ლიბერალური სინამდვილე და მსოფლიოში პოსტმოდერნული შეხედულებების გაძლიერება ეკლესიასა და რელიგიურ წრეებში შეშფოთებას იწვევს. მსოფლიოში იკლებს რელიგიურობა და ზოგადად ღმერთისადმი ინტერესი [1]. დღესდღეობით მსოფლიოში ჭარბობს ეკლექტურიდამოკიდებულება, რომელიც კიდევ უფრო დახვეწილ ფორმებს ატარებს(დახვეწილად ლავირებს), ვიდრე ანტიკური ეკლექტურობა. ანტიკურ ხანაშიეკლექტური მიმართულება (როდესაც ის სინკრეტიზმს, ანუ საპირისპიროსისტემების უპრინციპო და არამეთოდურ აღრევას უახლოვდებოდა) ფილოსოფიური შემოქმედების დაცემას ანიშნებდა და ისტორიაში თავს იჩენდამაშინ, როდესაც ადამიანთა ცნობიერებაში ცნობილი პრინციპი ძალას დაგაბატონებულ მდგომარეობას კარგავდა. დღესდღეობით კი ეკლექტური მიმდინარეობა არის სხვადასხვა შეხედულებების, იდეების, აზრების სრულიაღრევა, რასაც, ხშირად, აგნოსტიციზმი მოსდევს. პარადიგმული მეთოდისთანახმად, დასავლური ფილოსოფიის მიმდინარეობათა უმეტესობა „ახალდრომდე“ პრემოდერნის პარადიგმაში შედის. დასავლური ფილოსოფია, დეკარტითა და ბეკონით დაწყებული და XX საუკუნის შუა ხანით დამთავრებული, უმეტესად, მოდერნის პარადიგმას განეკუთვნება. ეგზისტენციალიზმის შემდეგ, რომელიც ორი პარადიგმის დამაკავშირებელი „ხიდი“ გახდა, იწყება პოსტმოდერნი.
ავტორი: ელიზაბეტ ვანდერჰილი.
მართლმადიდებელი მღვდელი ალექსანდრე მენი თითქმის მთელი სიცოცხლის მანძილზე მოსკოვის მიმდებარე სოფლების ეკლესიებში მუშაობდა (მსახურებდა) მეორეხარისხოვან თანამდებობებზე და მას არც არავინ იცნობდა თავისი მრევლის გარდა. მისი ნაშრომების უმრავლესობა ბრიუსელში იბეჭდებოდა „მ“- ფსევდონიმით. ფსევდონიმს ამოფარებას თავისი მიზეზები ჰქონდა: ერთი მხრივ, ნებისმიერი რელიგიური საქმიანობა, რომელიც სცილდებოდა ტრადიციულ რიტუალებს, უკანასკნელ ხანებამდე სასტიკად იდევნებოდა საბჭოთა მთავრობისაგან, მეორე მხრივ – მენის პოზიციას არ იწონებდა არც მართლმადიდებელი ეკლესიის ხელმძღვანელობა, რელიგიის საკითხებისადმი თავისი დოგმატური და კონსერვატიული მიდგობის გამო და არც დღეს იწონებს მას. მენის ტრაგიკული სიკვდილის შემდეგაც კი, მართლმადიდებლური ეკლესიის წინამძღვარმა თანაგრძნობის ეპისტოლეში მაინც აღნიშნა, რომ გარდაცვლილი „ზოგჯერ ისეთ მოსაზრებებს გამოხატავდა, რომლებიც საგანგებო მსჯელობის გარეშე შეუძლებელია მიღებული იქნას ეკლესიის მიერ“.
თეიმურაზ ბუაძე
( სტატია ჟურნალიდან “გული გონიერი”)
„გული გონიერის“ ამჟამინდელი ნომერი რელიგიის სხვადასხვა ასპექტს ეხება. ადამიანი თვით ყველაზე უფრო ღრმა, შინაგან რელიგიურ განცდებს, რელიგიური ფასეულობებისადმი მისწრაფებას, სულიერ თავისუფლებას, ზნეობრივ პრინციპებს და ა. შ. სხვა ადამიანებთან მიმართებით, და აქედან გამომდინარე, სოციალური ყოფის კონტექსტში ავლენს. შეუძლებელია ეს ასე არ იყოს, რადგან ადამიანი თავისი ბუნებით სოციალური არსებაა, ჩვენი პიროვნული თვითცნობიერება, განვითარება, მსოფლმხედველობრივი ორიენტირების ჩამოყალიბება სოციალურ გარემოში მიმდინარეობს, სოციალური ყოფა სძენს შინაარსს ფუნდამენტურ ცნებებს, რომლებიც ჩვენს რელიგიურ, ინტელექტუალურ და ზნეობრივ ცხოვრებას განსაზღვრავს.
ავტორი: პროტოპრესვიტერი ალექსანდრე მენი
სხვა ყველაფერთან ერთად ალექსანდრე მენს იცნობენ, როგორც ბრწყინვალე პედაგოგს. ბავშვთა სულიერ-რელიგიური აღზრდა და განათლება ყოველთვის იყო მისი საზრუნავი. წარმოდგენილ საუბარში მოცემულია მამა ალექსანდრეს განაზრებები აღზრდის შესახებ; იგი საუბრობს პედაგოგიური კადრების მომზადების დონეზე და იმის შესახებ, თუ რა არის მასწავლებელი ძველი და თანამედროვე გაგებით.
საუბარი 1990 წლის 17 ოქტომბერს რუსეთის ცენტრალური ტელევიზიით იქნა ნაჩვენები მისი ხსოვნისადმი მიძღვნილი გადაცემის სახით, ამიტომ პუბლიკაციაში ზეპირი მეტყველების ცალკეული თავისებურებები გამოსჭვივის. (მთარგმნელის წინასიტყვაობა)
„ქრისტეს მასწავლებლად უხმობენ, ამ სიტყვის განსაკუთრებული გაგებით. ის მოძღვარი, დამრიგებელი, მასწავლებელია. ეს სიტყვა სახარების დროინდელ მოვლენათა თანამედროვეების მიერ არ არის გამოგონილი. მოძღვარს, მასწავლებელს მრავალ ადამიანს ეძახდნენ, რომელთაც ადამიანთათვის უმაღლესი სულიერი ღირებულებები უნდა მოეტანათ და დაემკვიდრებინათ მათს ცხოვრებაში. ისინი ინფორმაციის გადამცემები არ იყვნენ. დღეს, სამწუხაროდ, მასწავლებელი ინფორმაციის გადამცემად იქცა მხოლოდ, რომლის შეცვლა ადვილად შეუძლია კომპიუტერს, რომელიც მოსწავლეს ამოწმებს და მთელ რიგ ცოდნას გადასცემს, უფრო სწორად, ატყობინებს.
ავტორი: დეკანოზი ალექსანდრე მენი
„ცნობილია, რომ პროტესტანტიზმს, მაგალითად, თავისი სოციალური დოქტრინა აქვს და ამჟამად პროტესტანტმა კონსერვატორებმა იმის შესახებ დააყენეს საკითხი, რომ ქრისტიანი უნდა ჩაერთოს პოლიტიკაში. ისინი მიიჩნევენ, რომ სახელმწიფოსაგან ეკლესიის გამოყოფა ყალბი იდეაა და პოლიტიკაში ჩართვა აუცილებელია. მათ მხარს ამერიკელი მილიონერებიც უჭერენ. ჩემი აზრით, სწორია პოლიტიკური ცხოვრების სულიერი ღირებულებებით განსაზღვრა, მაგრამ ეს აბსტრაქტული იდეაა. კონკრეტულ ცხოვრებაში აღმოჩნდება, რომ ნებისმიერი პოლიტიკა, მემარჯვენე თუ მემარცხენე, ყალბია, სიყალბის ნიშნის მატარებელია. ტყუილუბრალოდ არ ამბობენ, რომ პოლიტიკა ბინძური საქმეა. პოლიტიკა საშინლად პრაგმატულია. მას არ აინტერესებს ადამიანი, მისი საზრუნავი მხოლოდ ინტერესებია. პოლიტიკა, როგორც წესი, ამორალურია: „გამარჯვებულებს არ სჯიან“ და შემდეგ „ისტორიკოსები ყველაფერს გამართლებას მოუძებნიან…“ ამერიკელი ქრისტიანები, რომლებიც ახლა თავგამოდებით მიისწრაფვიან პოლიტიკაში, აუცილებლად გაისვრებიან, რაც უკვე დაწყებულია, ამიტომ ცნობილი მქადაგებლები, ისეთი, როგორიც ბილი გრემია, წვალობენ. მათ სურთ, რომ გავლენა ჰქონდეთ საზოგადოებაზე ( რაც კანონზომიერი და მართებულია), მაგრამ, მეორე მხრივ, როდესაც მათ პოლიტიკური ინტრიგების ხორცსაკეპში ატარებენ, ისინი გრძნობენ, რომ, უბრალოდ, ეშმაკის კლანჭებში აღმოჩნდნენ.
ავტორი: თეიმურაზ ბუაძე (სტატია ჟურნალ “გული გონიერიდან”)
ადამიანი შექმნილია, რათა მარადისობისკენ ისწრაფოდეს და ცხოვრობს დროში; პირველთან შეხება მას უიშვიათეს, ღვთივკურთხეულ მომენტებში ეძლევა, მეორე კი მისი ყოველდღიური გამოცდილების ნაწილია, მაგრამ მარადისობაც და დროც მისთვის საიდუმლოდ რჩება. აქ შეუძლებელია არ გაგახსენდეს ნეტარი ავგუსტინეს კარგად ცნობილი, პარადოქსული ფრაზა: დრო მხოლოდ მანამ მგონია ჩემთვის კარგად ცნობილი, ვიდრე მის ახსნას მომთხოვენო. დიდი მღვდელმთავარი, პლატონისა და ქრისტიანი ღვთისმეტყველი მამების დარად, იმასაც ამბობს, რომ დრო მარადისობის ხატია, რაღაც აზრით მის „ანარეკლს“ წარმოადგენს და, აქედან გამომდინარე, მისგან დამოუკიდებელი თავისთავადი არსებობა არ გააჩნია. ეს ჭეშმარიტება, რომლის გაგება მხოლოდ ღრმა მისტიკური ინტუიციითაა შესაძლებელი, ცხადად ეწინააღმდეგება ჩვენს ყოველდღიურ ინტუიციას. ამიტომაც გვეჩვენება დიდი იპონიელი მღვდელმთავრის ფრაზა ასეთი პარადოქსული.
ავტორი: მღვდელ-მონაზონი ლეონიდე ებრალიძე
წინამდებარე ნაშრომის მიზანს არ წარმოადგენს საქართველოს ეკლესიის ავტოკეფალიის აღდგენის ისტორიის დეტალებში შესვლა, რამდენადაც ამ თემაზე გასული წლების განმავლობაში, საზოგადოებისთვის დიდწილად ხელმისაწვდომი,უამრავი ლიტერატურა შეიქმნა. გვსურს მკითხველს შევახსენოთ ზოგიერთი პარალელი, ასი წლის წინანდელ საქართველოს ისტორიასა და უკრაინის თანამედროვეობას შორის.
პატრიარქის ქადაგებები 
წმინდა ვალენტინი – მართლმადიდებელი წმინდანი 
ქალის ეგრეთ წოდებული ”უწმინდურობის” შესახებ 
აღდგომის თარიღი 
ხუთი მიზეზი, რის გამოც მონასტერში არ უნდა მივდიოდეთ 
“კვეთებულის” ლოცვის შესახებ 
წმ. ილია ჭავჭავაძის „განდეგილის“ საღვთისმეტყველო–ლიტერატურული წყაროს ძიება და ანალიზი 
პატრიარქ ამბროსის საბოლოო სიტყვა სასამართლო პროცესზე 
საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II ნათლულებს შორის ქორწინების თაობაზე 
ჩვენს შესახებ 
follow: RSSfollow: RSS