ავტორი: წმიდა პორფირი კავსოკალიველი
მთარგმნელი ბერი ერმოლაოსი
(გაგრძელება იხ: I-II ნაწილი)
ღმერთს მოკრძალებითა და უბრალოებით უნდა მივუახლოვდეთ. აი, რას ამბობს ბრძენი სოლომონი: «შეიცანით უფალი სიკეთით და წრფელი გულით ეძიეთ იგი. რადგან იპოვნიან ისინი, რომელნიც არ გამოსცდიან მას, და გამოეცხადება მათ, რომელთაც სწამთ მისი.» (სიბრძ. 1, 1-2). უბრალოება ნიშნავს წმიდა თვინიერებას, ანუ ქრისტესადმი სრულ ნდობას. მივაბაროთ უფალს ჩვენი სიცოცხლე. ჩვენ ხომ ღვთიური ლიტურგიის დროს ასე ვლოცულობთ: «და ყოველი ცხოვრებაი ჩუენი ქრისტესა ღმერთსა ჩუენსა შევვედროთ!»
დიდი ხნის წინ ერთი მეუფე მესტუმრა. როცა ლოცვაზე ვსაუბრობდით, შევეკითხე:
– მეუფეო, ბოლომდე გესმის აზრი სიტყვებისა “ მოკრძალება“ და ‘’უბრალოება“? მაინც რას ნიშნავს «მოკრძალებითა და გულისმიერი უბრალოებით ლოცვა»?
– მესმის!
– მე კი არ მესმის, რადგან ეს საიდუმლოებაა და მხოლოდ ღვთიური მადლით მიიღწევა.
– დიახ, ბოლომდე მართლაც არ მესმის, – მითხრა მან. – მადლობა, რომ ამას მიმახვედრე.
იღვაწეთ უბრალოდ, რბილად, დაძაბულობის გარეშე. უბრალოება და შინაგანი სიმშვიდე – სულიერი ცხოვრების წმიდა საშუალებებია, მაგრამ მათი გარედან მიღება შეუძლებელია. ის ჩვენმა სულმა საიდუმლოდ და უჩინრად უნდა შეიგრძნოს. მაგრამ, როცა ამის მიღწევა გვინდა, მაშინვე იგებს სატანა და უამრავ ჯებირს გვიგებს. აღასრულეთ უფლის მცნება: «დაე, ნუ ეცოდინება შენს მარცხენა ხელს, რას აკეთებს მარჯვენა» (მთ. 6. 3). თუ უბრალოებისა და სულიერ სიმშვიდის მოსაპოვებლად დაჟინებით ვძალადობთ უფალზე, არც არაფერი გამოვა. ადამიანთან ეს მდგომარეობა მოდის «იმ დღეს, როდესაც არ ელის, და იმ საათს, რომელიც არ იცის» (მთ. 24, 50). ამაშია საიდუმლოება, რომლის უკეთ განმარტება, სამწუხაროდ, არ შემიძლია თქვენთვის.
