რომაელთა მიმართ 8, 19-23 განმარტება სამეცნიერო-საღვთისმეტყველო პერსპექტივაში
ავტორი: იოანე კაზარიანი
რამდენად მართებულია საუბარი იმაზე, რომ აღდგომა და განღმრთობა მხოლოდ და მხოლოდ გონიერი არსების, ანუ ადამიანის ხვედრია და რომ არაგონივრულ ქმნილებას ეს არ შეეხება? შესაძლებელია თუ არა არაგონივრული სამყაროს განახლება და განმღრთობა მთელი მისი ორგანული და არაორგანული შემადგენლობით? ჩვენი აზრით, ამ მხრივ, ყველაზე პრობლემატურია რომაელთა მიმართ ეპისტოლეს 8, 19-24 მუხლები, როგორ გვესმის ჩვენ ეს მუხლები? სამყაროსა და მისი მიკრო მოლეკულარული წყობის შესახებ ახალი სამეცნიერო მონაცემების ფონზე ეს საკითხი კიდევ უფრო აქტუალური ხდება. თანამედროვე სამეცნიერო მონაცემები ახალი აღთქმის ზოგიერთ მუხლის ახლებური ინტერპრეტაციის საფუძველს გვაძლევს და რომ. 8, 19-23 ამის ერთ-ერთი მაგალითია. რომ. 8, 19-23 შესახებ ერთ-ერთ ჩვენს წინა სტატიაში დაწვრილებით ვწერდით (1), რომელშიც ხსენებული მუხლების ინტერპრეტაციისადმი ალტერნატიული მიდგომის საფუძველზე ჩვენი ხედვა შემოგთავაზეთ. ჩვენ ყურადღება გავამახვილეთ “ამაოების” გაგებაზე და “ამაოებიდან” გამომდინარე ქმნილი ბუნების ხრწნადობასა და უხრწნადობაზე. მოცემული სტატია ხსენებული წინა სტატიის ლოგიკური გაგრძელებაა, რომელშიც იმ დასკვნამდე მივედით, რომ თერმოდინამიკის მეორე კანონის ფონზე და ინფლაციის ჭრილში (რომელიც “დიდი აფეთქების” წარმოებულია) შეუძლებელია საუბარი იმაზე, რომ ადამიანის ცოდვით დაცემამდე ბუნება უხრწნადი იყო. ახლა, გვსურს, პავლე მოციქულის ხსენებული სიტყვების ხედვა და გაგება გავაღრმავოთ: “ვინაიდან ქმნილება სასოებით მოელის ღვთის შვილთა გამოცხადებას, იმიტომ, რომ ქმნილება ნებსით კი არ დაემორჩილა ამაოებას, არამედ მის მიერ, ვინც ამაოებას დაუმორჩილა იგი, იმის იმედით, რომ თვით ქმნილებაც განთავისუფლდებოდა ხრწნილების მონობისაგან, რათა წილი დაედო ღვთის შვილთა დიდებასა და თავისუფლებაში. რადგანაც ვიცით, რომ მთელი ქმნილება ერთიანად გმინავს და წვალობს დღემდე და არა მარტო ის, არამედ ჩვენც, სულის პირველნაყოფის მქონენი, ასევე ვგმინავთ შინაგანად ღვთის ძეობისა და ჩვენი სხეულის ხსნის მოლოდინში. რადგანაც ხსნილნი ვართ სასოებით…” (რომ. 8, 19-24).
