საღვთისმეტყველო ლიტერატურა

„ჭეშმარიტად მყოფის“ პლატონურ-ფილონისეული გაგება და მისი გააზრება წმ. ირინეოს ლიონელის ღვთისმეტყველებაში

09/09/2019

ავტორი: იოანე კაზარიანი

მღვდელმოწამე ირინეოსი, ლიონის ეპისკოპოსი (დახ. 130-202 წწ.), ძველი ეკლესიის ერთ-ერთი გამორჩეული მამა და აპოლოგეტია. ის ბრწყინვალე ღვთისმეტყველია, რომელმაც ეკლესიის გადმოცემისა (რამოდენიმე გამონაკლისის გამო) და იმ დროინდელი ერესების (გნოსტიკური სექტების) არსი განმარტა, ერესების, რომლებიც ემტერებოდნენ ეკლესიას მისი ისტორიის პირველ ეტაპზე. წმ. ირინეოს ლიონელი საეკლესიო გადმოცემის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი წარმომადგენელია. ის წმ. პოლიკარპე სმირნელის (+ 156 წ.) მოწაფე [1] იყო და მისგან შეითვისა გადმოცემა [2]. ამგვარად, ირინეოსის მიერ შეთვისებული საეკლესიო ტრადიცია წმინდა მოციქული იოანე ღვთისმეტყველისგან მომდინარეობს, რომლის მოწაფეც იყო პოლიკარპე [3]. მართლმადიდებელი ეკლესიის სწავლებას წმ. ირინეოსი თავის ორ მთავარ ნაშრომში გადმოსცემს: „მხილება და დამხობა ცრუ ცოდნისა“ ან მოკლედ “ერესების წინააღმდეგ“ (Adversus haereses, ხუთ წიგნად), და „სამოციქულო ქადაგების გაცხადება“. წმ. ირინეოსს სხვა ნაწარმოებიც ეკუთვნის, მაგრამ ჩვენამდე სრული სახით მხოლოდ ხსენებული ნაშრომები შემოინახა.

ეკლესია და პოსტმოდერნი: გამოწვევები, პერსპექტივები, აზრები და მსჯელობები

13/08/2019

By Orthodox Theology

ავტორი: იოანე კაზარიანი

თანამედროვე ლიბერალური სინამდვილე და მსოფლიოში პოსტმოდერნული შეხედულებების გაძლიერება ეკლესიასა და რელიგიურ წრეებში შეშფოთებას იწვევს. მსოფლიოში იკლებს რელიგიურობა და ზოგადად ღმერთისადმი ინტერესი [1]. დღესდღეობით მსოფლიოში ჭარბობს ეკლექტურიდამოკიდებულება, რომელიც კიდევ უფრო დახვეწილ ფორმებს ატარებს(დახვეწილად ლავირებს), ვიდრე ანტიკური ეკლექტურობა. ანტიკურ ხანაშიეკლექტური მიმართულება (როდესაც ის სინკრეტიზმს, ანუ საპირისპიროსისტემების უპრინციპო და არამეთოდურ აღრევას უახლოვდებოდა) ფილოსოფიური შემოქმედების დაცემას ანიშნებდა და ისტორიაში თავს იჩენდამაშინ, როდესაც ადამიანთა ცნობიერებაში ცნობილი პრინციპი ძალას დაგაბატონებულ მდგომარეობას კარგავდა. დღესდღეობით კი ეკლექტური მიმდინარეობა არის სხვადასხვა შეხედულებების, იდეების, აზრების სრულიაღრევა, რასაც, ხშირად, აგნოსტიციზმი მოსდევს. პარადიგმული მეთოდისთანახმად, დასავლური ფილოსოფიის მიმდინარეობათა უმეტესობა „ახალდრომდე“ პრემოდერნის პარადიგმაში შედის. დასავლური ფილოსოფია, დეკარტითა და ბეკონით დაწყებული და XX საუკუნის შუა ხანით დამთავრებული, უმეტესად, მოდერნის პარადიგმას განეკუთვნება. ეგზისტენციალიზმის შემდეგ, რომელიც ორი პარადიგმის დამაკავშირებელი „ხიდი“ გახდა, იწყება პოსტმოდერნი.

გრიგოლ დიდი – ეპისტოლე მელიტი აბატს

04/06/2019

By მღვდელ-მონაზონი ლეონიდე ებრალიძე

გრიგოლ დიდის (540-604) სახელს უკავშირდება ადრეული შუა საუკუნეების უდიდესი სამისიონერო აქტივობა დასავლეთ ევროპის ქვეყნებში. გთავაზობთ წერილს, რომელიც წმინდა პაპმა 601 წელს გაუგზავნა ინგლისში მის მიერ მივლენილ მისიონერ ბერს, მელიტის, მოგვიანებით კენტერბერიის ეპისკოპოსს (+ 640), სადაც კარგად ჩანს გრიგოლ დიდის ის შესანიშნავი მისიონერული ხედვა, რომელმაც განსაზღვრა ევროპის ქრისტიანული ისტორია.

უტკბეს შვილს, მელიტი აბატს, გრიგოლი, ღვთის მსახურთა მსახური.

მას შემდეგ, რაც გაემგზავრეთ ჩვენი შესაკრებლის წევრებთან ერთად, ფრიად შეწუხებული ვიყავი, რადგან არ მოსულა სიახლეები თქვენი მგზავრობის შესახებ, არც ის ვიცოდი, თუ ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. როდესაც ყოვლისშემძლე ღმერთის შემწეობით მიაღწევთ ჩემს ძმასთან, უღირსეულეს ეპისკოპოს ავგუსტინესთან, უთხარით მას ის, რაც მე გადავწყვიტე დიდი განსჯის შემდეგ (cogitans tractaui), ანგლებთან დაკავშირებით (de causa Anglorum), ანუ ის, რომ [ქრისტიანებმა] არ უნდა გაანადგურონ მათი ღმერთების ტაძრები, არამედ მხოლოდ კერპები, რომლებიც იქ დგანან. შემდეგ კი აიღონ ნაკურთხი წყალი, ასხურონ ამ ტაძრებს, აღმართონ საკურთხევლები და დაასვენონ წმინდანთა ნაწილები. დიახ, თუ ეს ტაძრები კეთილად არის ნაშენები, საჭიროა მათი გარდაქმნა, რათა იქცნენ დემონის კულტიდან ჭეშმარიტი ღვთის დიდების ადგილებად (necesse est ut a cultu daemonum in obsequio ueri Dei debeant commutari). ამ გზით, ის ადამიანები, ვერ ნახავენ საკუთარ ტაძრებს დანგრეულს, განდევნიან შიშს საკუთარი გულიდან და დაიწყებენ ჭეშმარიტი ღვთის შეცნობასა და თაყვანისცემას, იმ ადგილებში, რომლებიც მათთვის შინაურია (ad loca quae consueiut familiarius concurrat).

რაც შეეხება საქონელს, რომლებსაც ისინი დიდი რაოდენობით ხოცავდნენ დემონების სამსხვერპლოდ (in sacrificio daemonum multos occidere), საჭიროა რომ აქაც განხორციელდეს დღესასწაულებთნ დაკავშირებული ზოგიერთი ცვლილება: ტაძრის კურთხევის წლისთავებზე (die dedicationis), ან იმ წმინდა მოწამეების ხსენების დღეს, რომელთა წმინდა ნაწილებიც იქ განისვენებენ (quorum illic reliquiae ponuntur), ხის ტოტებით მოაწყონ კარვები (tabernacula) მათი ძველი, გარდაქმნილი (commutatae) ტაძრების გარშემო, და აღნიშნონ ერთად რელიგიური დღესასწაულები (religiosis conuiuiis sollemnitatem celebrant); ნუღარ დაკლავენ (immolent) საქონელს ეშმაკისათვის, მაგრამ დაკლან საქონელი თვიაანთ საკვებად (in esu suo), ღვთის დიდებისათვის, და მადლობა შესწირონ საკვებისათვის (de satietate sua gratias referant) ყოვლიმომცემელ ღმერთს: ისინი გაცილებით ადვილად მიაღწევენ შინაგან სიხარულს (interiora gaudia), თუ მათ ექნებათ გარეგანი სიხარულის (exterius gaudia) საშუალებაც. ეჭვი არაა, რომ შეუძლებელია მარტივი გონების (duris mentibus) მქონე ხალხს ყველა [ცუდი ჩვეულება] ერთბაშად მოაშორო (omnia abscidere): ისიც, ვინც ცდილობს მაღლა ასვლას, ადის ნაბიჯ-ნაბიჯ და არ ნახტომებით. ასე განეცხადა უფალი იესრაელის ერს ეგვიპტეში და ეშმაკისათვის მირთმეული მათი მსხვერპლები საკუთარ კულტად გარდაქმნა (in cultu proprio reseruauit), უბრძანა მათ ცხოველთა სამსხვერპლოდ დაკვლა, რათა შეცვლილი გულებით, მათი ცერემონიებიდან რაღაცეებზე უარი ეთქვათ, რაღაცეები კი შეენარჩუნებინათ (იხ. ლევ. 17:1-9). [ამიტომ] მიუხედავად იმისა, რომ იგივენი იყვნენ ცხოველები (etsi ipsa essent animalia), რომლებსაც [ებრაელები] ჩვეულებისამებრ წირავდნენ მსხვეპრლად [კერპებს], მათი ღმერთისთვის და არა კერპებისთვის შეწირვით, თავად მსხვერპლი აღარ იყო იგივე (iam sacrificia ipsa non essent).

აუცილებელია, რომ შენმა ღირსებამ მოახსენოს ეს ყოველივე ჩვენს ძმას [ავგუსტინეს], რათა შეძლოს და ადგილზე შეაფასოს, დიდი სიფრთხილით, თუ როგორ უნდა დარეგულირდეს ეს საკითხები, ცალკეულ შემთხვევბში.

ღმერთმა უვნებლად დაგიცვას, საყვარელო შვილო.

18 ივლისი, 601 წ.

ლათინური ტექსტისათვის იხილეთ: Gregorii Magni, Registrum Epistularum, XI, 56 (CCSL 140/a, 961-962).

თარგმნა და შენიშვნები დაურთო მღვდელ-მონაზონმა ლეონიდე ებრალიძემ

საუბარი პედაგოგიკაზე

10/04/2019

By Orthodox Theology

ავტორი: პროტოპრესვიტერი ალექსანდრე მენი

სხვა ყველაფერთან ერთად ალექსანდრე მენს იცნობენ, როგორც ბრწყინვალე პედაგოგს. ბავშვთა სულიერ-რელიგიური აღზრდა და განათლება ყოველთვის იყო მისი საზრუნავი. წარმოდგენილ საუბარში მოცემულია მამა ალექსანდრეს განაზრებები აღზრდის შესახებ; იგი საუბრობს პედაგოგიური კადრების მომზადების დონეზე და იმის შესახებ, თუ რა არის მასწავლებელი ძველი და თანამედროვე გაგებით.

საუბარი 1990 წლის 17 ოქტომბერს რუსეთის ცენტრალური ტელევიზიით იქნა ნაჩვენები მისი ხსოვნისადმი მიძღვნილი გადაცემის სახით, ამიტომ პუბლიკაციაში ზეპირი მეტყველების ცალკეული თავისებურებები გამოსჭვივის. (მთარგმნელის წინასიტყვაობა)

„ქრისტეს მასწავლებლად უხმობენ, ამ სიტყვის განსაკუთრებული გაგებით. ის მოძღვარი, დამრიგებელი, მასწავლებელია. ეს სიტყვა სახარების დროინდელ მოვლენათა თანამედროვეების მიერ არ არის გამოგონილი. მოძღვარს, მასწავლებელს მრავალ ადამიანს ეძახდნენ, რომელთაც ადამიანთათვის უმაღლესი სულიერი ღირებულებები უნდა მოეტანათ და დაემკვიდრებინათ მათს ცხოვრებაში. ისინი ინფორმაციის გადამცემები არ იყვნენ. დღეს, სამწუხაროდ, მასწავლებელი ინფორმაციის გადამცემად იქცა მხოლოდ, რომლის შეცვლა ადვილად შეუძლია კომპიუტერს, რომელიც მოსწავლეს ამოწმებს და მთელ რიგ ცოდნას გადასცემს, უფრო სწორად, ატყობინებს.

ქალის დიაკვანად ხელთდასხმის უძველესი ფორმულა

02/04/2019

By მღვდელ-მონაზონი ლეონიდე ებრალიძე

მღვდელ-მონაზონი ლეონიდე ებრალიძე

“სამოციქულო განწესებანი” (Διαταγαί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, Constitutiones Apostolorum) არის IV საუკუნის ქრისტიანული მწერლობის უმნიშვნელოვანესი ძეგლი, რომელსაც სურს მკითხველს გააცნოს მოციქულების მიერ იერუსალიმში გამართული კრების განწესებები და წარმოადგენს სხვადასხვა შედარებით ადრეული ძეგლების კომპილაციას (სირიული Didascalia Apostolorum – III ს.; დიდაქე – II ს.; იპოლიტესათვის მიწერილი Traditio Apostoloca III ს. და ა.შ.). ტექსტის რედაქტირება და კომპილაცია IV საუკუნის მეორე ნახევარში უნდა მომხდარიყო სირიაში (ზოგიერთი მოსაზრებით უშუალოდ ანტიოქიაში). წყარო რვა წიგნისაგან შედგება და წარმოადგენს სხვადასხვა კანონიკური და ლიტურგიული ხასიათის განწესებებს, რომელთა წარმოთქმასაც ტექსტის რედაქტორ-კომპილატორი მოციქულებს მიაწერს[1]: პირველი წიგნი ეთმობა ქრისტიანთა ქცევის ნორმებს, მეორე წიგნი – საეკლესიო იერარქიას, მესამე – ქვრივებს, მეოთხე – ობლებს, მეხუთე – მოწამეებს, მეექვსე – სქიზმებს, მეშვიდე – ქრისტიანულ მორალსა და ქრისტიანული ინიციაციის (ნათლობა) გარემოებებს, მერვე წიგნი კი შეიცავს ევქარისტიულ ლიტურგიას, ხელდასხმათა ლოცვებსა და 85 კანონს, რომელიც მოგვიანებით “მოციქულთა კანონების” სახელით ცალკე ძეგლად გამოეყოფა “სამოციქულო განწესებებს” და შევა მართლმადიდებელი ეკლესიის საერთო კანონიკურ კრებულში, რომელსაც “დიდი სჯულის კანონის” სახელით იცნობს ქართული საეკლესიო ტრადიცია[2].

მართლმადიდებლობის სოციალური კონცეფცია

31/01/2019

By Orthodox Theology

ავტორი: დეკანოზი ალექსანდრე მენი

„ცნობილია, რომ პროტესტანტიზმს, მაგალითად, თავისი სოციალური დოქტრინა აქვს და ამჟამად პროტესტანტმა კონსერვატორებმა იმის შესახებ დააყენეს საკითხი, რომ ქრისტიანი უნდა ჩაერთოს პოლიტიკაში. ისინი მიიჩნევენ, რომ სახელმწიფოსაგან ეკლესიის გამოყოფა ყალბი იდეაა და პოლიტიკაში ჩართვა აუცილებელია. მათ მხარს ამერიკელი მილიონერებიც უჭერენ. ჩემი აზრით, სწორია პოლიტიკური ცხოვრების სულიერი ღირებულებებით განსაზღვრა, მაგრამ ეს აბსტრაქტული იდეაა. კონკრეტულ ცხოვრებაში აღმოჩნდება, რომ ნებისმიერი პოლიტიკა, მემარჯვენე თუ მემარცხენე, ყალბია, სიყალბის ნიშნის მატარებელია. ტყუილუბრალოდ არ ამბობენ, რომ პოლიტიკა ბინძური საქმეა. პოლიტიკა საშინლად პრაგმატულია. მას არ აინტერესებს ადამიანი, მისი საზრუნავი მხოლოდ ინტერესებია. პოლიტიკა, როგორც წესი, ამორალურია: „გამარჯვებულებს არ სჯიან“ და შემდეგ „ისტორიკოსები ყველაფერს გამართლებას მოუძებნიან…“ ამერიკელი ქრისტიანები, რომლებიც ახლა თავგამოდებით მიისწრაფვიან პოლიტიკაში, აუცილებლად გაისვრებიან, რაც უკვე დაწყებულია, ამიტომ ცნობილი მქადაგებლები, ისეთი, როგორიც ბილი გრემია, წვალობენ. მათ სურთ, რომ გავლენა ჰქონდეთ საზოგადოებაზე ( რაც კანონზომიერი და მართებულია), მაგრამ, მეორე მხრივ, როდესაც მათ პოლიტიკური ინტრიგების ხორცსაკეპში ატარებენ, ისინი გრძნობენ, რომ, უბრალოდ, ეშმაკის კლანჭებში აღმოჩნდნენ.

შეიძლება თუ არა წმინდანები ცდებოდნენ? მაგალითი პალამიტური თეოლოგიიდან

19/01/2019

By დავით ხოსიტაშვილი

ავტორი – ივანა ნოუბლი

როგორია წმინდანთა გამოცდილების ავტორიტეტი? შესაძლებელია თუ არა ღმერთთან დაახლოებული ადამიანები ცდებოდნენ სამყაროს შეფასებისა და სხვა ადამიანების ცხოვრებათა აღქმისას? საერთოდ, რამდენად მიზანშეწონილია უცდომელობის ცნების შემოტანა წმინდანებზე საუბრის დროს? თანამედროვე მართლმადიდებლობაში ათონის მთის ბერი, შემდგომში თესალონიკის არქიეპისკოპოსად დადგინებული, წმინდა გრიგოლ პალამა იმ წმინდანთა რიგს განეკუთვნება, რომელთა მოსაზრებები ყველაზე ხშირად ციტირებადია. მაშ, მოდით აღნიშნულ საკითხზე მის შეხედულებას უფრო ახლოდან გავეცნოთ. Read more »

დრო და მარადისობა

25/12/2018

By Orthodox Theology

ავტორი: თეიმურაზ ბუაძე (სტატია ჟურნალ “გული გონიერიდან”)

ადამიანი შექმნილია, რათა მარადისობისკენ ისწრაფოდეს და ცხოვრობს დროში; პირველთან შეხება მას უიშვიათეს, ღვთივკურთხეულ მომენტებში ეძლევა, მეორე კი მისი ყოველდღიური გამოცდილების ნაწილია, მაგრამ მარადისობაც და დროც მისთვის საიდუმლოდ რჩება. აქ შეუძლებელია არ გაგახსენდეს ნეტარი ავგუსტინეს კარგად ცნობილი, პარადოქსული ფრაზა: დრო მხოლოდ მანამ მგონია ჩემთვის კარგად ცნობილი, ვიდრე მის ახსნას მომთხოვენო. დიდი მღვდელმთავარი, პლატონისა და ქრისტიანი ღვთისმეტყველი მამების დარად, იმასაც ამბობს, რომ დრო მარადისობის ხატია, რაღაც აზრით მის „ანარეკლს“ წარმოადგენს და, აქედან გამომდინარე, მისგან დამოუკიდებელი თავისთავადი არსებობა არ გააჩნია. ეს ჭეშმარიტება, რომლის გაგება მხოლოდ ღრმა მისტიკური ინტუიციითაა შესაძლებელი, ცხადად ეწინააღმდეგება ჩვენს ყოველდღიურ ინტუიციას. ამიტომაც გვეჩვენება დიდი იპონიელი მღვდელმთავრის ფრაზა ასეთი პარადოქსული.

უკრაინის ეკლესიის ავტოკეფალიის შესახებ

03/09/2018

By Orthodox Theology

ავტორი : თეიმურაზ ბუაძე

ის ვინც ამბობს, რომ:
1. რუსეთის ეკლესია უკრაინის ეკლესიის “დედა ეკლესიაა”;
2. უკრაინის ეკლესიის ავტოკეფალიის აღიარება შეუძლებელია, თუ ამას რუსეთის “დედა ეკლესია” არ გააკეთებს;
3. ჩვენ მხოლოდ მაშინ უნდა ვაღიაროთ მისი ავტოკეფალია, თუ “მსოფლიო ეკლესია თავის სავსებაში”, ანუ ყველა ადგილობრივი ეკლესიები ერთსულოვნად, უნისონში დათანხმდება კონსტანტინეპოლის პატრიარქის გადაწყვეტილებას, უბრალოდ, სიტყვასიტყვით იმეორებს იმას, რასაც რუსეთის ეკლესიის მომხრეები ამტკიცებენ და აწყობთ (მოსკოვი არ აპირებს და საკუთარი ნებით არც არასოდეს აღიარებს უკრაინის ავტოკეფალიას და ისიც იცის, რომ მასზე დეფაქტო დაქვემდებარებული ადგილობრივი ეკლესიები ამას ვერ გაბედავენ და არ გააკეთებენ).

ეს სამი პუნქტი სხვა არაფერია თუ არა მსოფლიო პატრიარქის გადაწყვეტილების დაბლოკვის პროცედურული მცდელობა და ისინი გაუმართლებელია ისტორიული, კანონიკური და ეკლესიური თვალაზრისით, სხვას რომ თავი დავანებოთ.
1. კიევის ეკლესია გაცილებით უფრო ძველია ვიდრე მოსკოვის, ამიტომ მეორე პირველის “დედა” ვერ იქნება. კიევში მართლმადიდებლობა ბიზანტიიდან შევიდა, იქ პირველი მაღალი იერარქების უმრავლესობა ბიზანტიელი, ბერძნულენოვანი სასულიერო პირები იყვნენ, ამიტომ უკრაინის ეკლესიის დედა კონსტანტინეპოლია და არა მოსკოვი (ეს ასე იყო უმეტეს შემთხვევაში. კარგადაა ცნობილი, რომ თვით მოსკოვის უმაღლესი იერარქი, რომელიც ფერარა-ფლორენციის კრებას ესწრებოდა ბერძნულენოვანი სასულიერო პირი იყო; პირველ საუკუნეებში რომის პაპების დიდი ნაწილიც აღმოსავლური წარმოშობის იყვნენ; და საქართველოშიც კონსტანტინე იმპერატორმა მირიან მეფის თხოვნით, ჩვენთან ანტიოქიიდან გამოაგზავნინა ეპისკოპოსები და სასულიერო პირები).
2. მართლმადიდებელი ადგილობრივი, ნაციონალური ეკლესიების დიდმა ნაწილმა ავტოკეფალია xix-xx საუკუნეებში მიიღო, მაშინ, როდესაც ევროპული და ოსმალური იმპერიები დაინგრა. განთავისუბლებული, დამოუკიდებლობა აღდგენილი ნაციონალური სახელმწიფოების ეკლესიების იერარქიას ბუნებრივად აღარ სურდა, იმპერიული მიტროპოლიებისადმი მორჩილება,ამიტომ სქიზმების თავიდან ასაცილებლად, კონსტანტინეპოლის საპარტიარქო აძლევდა ხოლმე მათ ავტოკეფალიას. კონსტანტინეპოლის საპატრიარქოს სახვა ეკლესიებისადმი ავტოკეფალის მინიჭების ან მათი აღიარების უზარმაზარი კანონიკური გამოცდილება აქვს და უამრავ ასეთ კანონიკურ პრეცენდენტს იცნობს, მოსკოვის საპატრიარქოსგან განსხვავებით,ამიტომ ამ საკითხში კონსტანტინეპოლი უფრო სანდოა ვიდრე მოსკოვი. როცა თავად მოსკოვის, ისევე როგორც სერბეთის, ბულგარეთის, საქართველოს, რუმინეთის და ა. შ. ეკლესიები იღებდნენ ავტოკეფალიას, არავის გაუმართავს ამ საკითხთან დაკავშირებით პლებისციტი “მსოფლიო ეკლესიის” უმაღლეს იერარქებს შორის. ავტოკეფალიას ყოველთვის კონსტანტინეპოლის ეკლესია ანიჭებდა.
3. “მსოფლიო ეკლესია” და მისი “სისავსე” მისტიკური და საკრამენტალური კატეგორიაა და არა ადმინისტრაციული, რომელმაც ამა თუ იმ ეკლესიის ავტოკეფალიის ცნობასთან დაკავშირებით ერთსულოვანი გადაწყვეტილება უნდა მიიღოს. მსოფლიო ეკლესიის ერთადერთ ორგანოდ მართლმადიდებლური ეკლესიოლოგია მსოფლიო კრებებს მიიჩნევს და რომელიმე ადგილობრივი ეკლესიის ავტოკეფალიის აღიარება “მსოფლიო ეკლესიის სისავსის” დემონსრაციას რომ საჭიროებდეს, მეშვიდე მსოფლიო კრების შემდეგ არავის არ უნდა მინიჭებოდა ავტოკეფალია. ამის მიუხედავად კონსტანტინეპოლის პატრიარქმა მოსკოვის პატრიარქს შესთავაზა კრეტის კრებაზე შეთანხმებულიყვნენ ავტოკეფალიის მინიჭების პროცედურულ საკითხებზე. ამაზე მოსკოვმა უარი განაცხადა და ახლა უკრაინის საკითხის მოსაგვარებლად რაღაც “საერთაშორისო საეკლესიო კონფერენციების” მოწყობის აუცილებლობაზე იწყებს საუბარს.
თუ ჩვენი ეკლესია სწორ ისტორიულ გადაწყვეტილებას არ მიიღებს ჩვენ სქიზმის რეალური საფრთხის წინაშე აღმოვჩნდებით. მე იმედი მაქვს, რომ ამ პოსტით ჩემი და ბევრი სხვა თეოლოგის აზრს გამოვხატავ, რომელიც თანხმობაში არაა ერთ-ერთი, მისი დამსახურებებისა და ასაკის გამო პატივსაცემი მიტროპოლიტის კერძო შეხედულებასთან. ძალიან საშისი და სავალალო იქნებოდა, თუ მის კერძო შეხედულებას ბევრი მხარდამჭერი ეყოლებოდა წმინდა სინოდში.

წყარო

უნათლავ ჩვილთათვის წესის აგება რუსეთში სავალდებულო გახდა

17/07/2018

By Orthodox Theology

რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის წმინდა სინოდმა უნათლავი ჩვილებისთვის წესის აგების გადაწყვეტილება მიიღო, რომლის შესრულება სავალდებულო იქნება. ამის შესახებ მოსკოვისა და სრულიად რუსეთის პატრიარქის პრესმდივანმა მღვდელმა ალექსანდრე ვოლკოვმა განაცხადა.

„როგორც იცით, ადრე ეკლესიას არ ჰქონდა შესაძლებლობა წესი აეგო უნათლავი ჩვილებისთვის. ხდება, ხოლმე, როდესაც ისინი გარდაცვლილი იბადებიან; ისეც ხდება, რომ სიცოცხლის პირველსავე საათებში ან დღეებში უეცრად გარდაიცვლებიან სხვადასხვა გარემოებათა გამო. რა თქმა უნდა, მგლოვიარე მშობლები მოდიან ტაძარში და მღვდელმსახურებს სთხოვენ, რაიმე სახის წესი აუგონ გარდაცვლილს, ეძებენ ნუგეშს“ – განაცხადა სასულიერო პირმა.

მისი თქმით, გარდაცვლილი ჩვილის სულის მდგომარეობის საღვთისმეტყველო გაგება ბოლომდე არ არის განსაზღვრული, ამ საკითხზე სხვადასხვა თვალსაზრისია, მაგრამ „ყველა შემთხვევაში, იმ ფორმით წესის აგება, რომლითაც ის მიესადაგება გარდაცვლილს შეგნებულ ასაკში, დაკავშირებულია, პირველ რიგში, ცოდვათა მიტევების ლოცვასთან. ამის გამოყენება არ შეიძლება უნათლავ ჩვილებზე, რომლებსაც შეუძლებელია ჰქონდეთ პირადი ცოდვები“ – დასძინა პატრიარქის პრესმდივანმა. მისი თქმით, სინოდის მიერ დაწესებული წესი მოწოდებულია მშობლებისადმი დასახმარებლად, რომლებიც დამწუხრებულები არიან თავისი შვილის გარდაცვალებით და გახდება „სიყვარულის ღვთისმსახურება“ მარტო დარჩენილებთან მიმართებაში.

რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესია პირველი არ არის, ვინც მოუნათლავი ბავშვების შესახებ მსგავსი დადგენილება მიიღო. სინოდმა სხვა ადგილობრივ ეკლესიათა გადაწყვეტილებებიც ახსენა: “საბერძნეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის წმიდა სინოდმა 2001 წლის 3 ივლისს დაამტკიცა და ეპარქიებში გამოსაყენებლად გაგზავნა ქრისტიანი მშობლების მოუნათლავი შვილის დაკრძალვის წესი. 2015 წლის ოქტომბერში ამერიკის მართლმადიდებელი ეკლესიის წმიდა სინოდმა დაამტკიცა ლოცვის წესი მუცელში მოწყვეტილთა და მკვდრადშობილთათვის, რომელიც შეიცავდა ლოცვას როგორც გარდაცვლილი ბავშვის მშობელთა ნუგეშისთვის, ისე გარდაცვლილის სულისთვის. და ბოლოს, 2018 წლის 6 თებერვალს კვიპროსის მართლმადიდებელი ეკლესიის წმიდა სინოდმა დაამტკიცა ლიტურგიული მოხმარებისთვის წეს-განგება გარდაცვლილ უნათლავ ყრმათა შესახებ”, – ნათქვამია სინოდის დადგენილებაში.

წყარო: http://www.patriarchia.ru/

1. ქართული წყარო

2. ქართული წყარო

სინოდალური წეს-განგება (რუსულ ენაზე)

წყარო

Последованиео усопших младенцех, не приемших благодати святаго Крещения

Творит священник: Благословен Бог наш…

Трисвятое по Отче наш. Яко Твое есть Царство…

Священник: Миром Господу помолимся: и прочая, на своем месте приложи:

О рабех Божиих имярек и имярек, страждущих от лишения младенца, и о всем доме и сродницех их, и о еже утешитися им, Господу помолимся.

Лик: Господи, помилуй.

О еже помиловати Господу Богу Своих рабов по благосердию Своему и простити им всякое прегрешение, даруя им исцеление и покой душ и телес, Господу помолимся.

Господи, помилуй.

О еже не отвратити Господу Богу лица Своего от страждущих рабов Своих, но восприяти молитвы, нами ныне за них приносимыя, Господу помолимся.

Господи, помилуй.

О еже исцелити всякую болезнь и печаль их посещением благодати Утешителя Духа, Господу помолимся.

Господи, помилуй.

О еже Милостивому Господу услышати вопль недостойных рабов Своих, якоже услышал есть жену хананейску, вопиющу к Нему, и исцелити и утешити страждущия рабы Своя, Господу помолимся.

Господи, помилуй.

Аще мертв родися: О еже скоро избавити рабу Божию имярек от всякия болезни и скорби, и возставити ю от немощи и нечистоты всесильным словом Божиим, Господу помолимся.

Господи, помилуй.

О еже неосужденно и милостивно прияти Господу усопшаго младенца и даровати ему (ей) жизнь будущаго века, Господу помолимся.

Господи, помилуй.

О избавитися нам от всякия скорби, гнева, беды и нужды, Господу помолимся.

Господи, помилуй.

Заступи, спаси, помилуй и сохрани нас Боже, Твоею благодатию.

Господи, помилуй.

Пресвятую, пречистую, преблагословенную, славную Владычицу нашу Богородицу и Приснодеву Марию со всеми святыми помянувше, сами себе и друг друга и весь живот наш Христу Богу предадим.

Тебе, Господи.

Господи Боже, держава Твоя несказанна и слава Твоя непостижима, милость Твоя безмерна и человеколюбие неизреченно; призри на ны, Владыко, и милостию Твоею ущедри ны и молящияся с нами. Яко Тебе подобает всякая слава, честь и поклонение, Отцу и Сыну и Святому Духу, ныне и присно и во веки веков.

Аминь.

Посем:

Господу помолимся.

Господи, помилуй.

Владыко, Господи Иисусе Христе, Боже наш, Боже духов и всякия плоти, Иже от Духа Свята и Марии Девы родивыйся и в вертепе и яслех возлегий ради спасения мира, Ты еси призвавый дети и объемый сия и рекий: «Оставите детей приходити ко Мне и не возбраняйте им, таковых бо есть Царствие Небесное». Ты еси пришедый и исцеляяй всякий недуг в людех, и Твоею смертию смерть поправый, даровав мирови жизнь. Тебе молимся и Тебе просим, призри на рабы Твоя и на достояние Твое, и плач их скорбный о безвременнем преселении новорожденнаго младенца их имярек укроти и утешение им даруй. А иже от них рожденнаго младенца и не приемшаго Святаго Крещения благости Твоея сподоби.

Яко Ты еси покой душам и телесем нашим, Христе Боже наш, и Тебе славу возсылаем со Безначальным Твоим Отцем, и Пресвятым, и Благим, и Животворящим Твоим Духом, ныне, и присно и во веки веков. Аминь.

Священник: Премудрость. Пресвятая Богородице, спаси нас.

Лик: Честнейшую:

Священник: Слава Тебе:

Лик: Слава, и ныне:

И отпуст:

Живыми и мертвыми обладаяй, воскресый из мертвых Христос, истинный Бог наш, молитвами Пречистыя Своея Матери, святых, славных и всехвальных апостол, преподобных и богоносных отец наших и всех святых, не приемшаго Святаго Крещения усопшаго младенца благостию Своею в недрех Авраама учинит, а нас помилует, яко Благ и Человеколюбец.