წმინდა პავლე მოციქულის სახელობის მართლმადიდებლური ღვთისმეტყველების ცენტრი

კათოლიკოს-პატრიარქ ამბროსის (ხელაია)  წერილი გერმანიის საელჩოსადმი (1921)

საქართველოს ეკლესია ამჟამად კრიტიკულ მდგომარეობაშია, რაც ახალგაზრდა, განათლებული სასულიერო პირების დიდი ნაკლებობის გამო უფრო უარესდება. წინათ ქართველი ახალგაზრდები უმაღლეს თეოლოგიურ განათლებას იღებდნენ რუსულ სასულიერო აკადემიებში, სადაც თეოლოგია „ოფიციალურ“ საგნად იყო მიჩნეული და დღევანდელი მეცნიერებისაგან ძალიან შორს იდგა. ახლა, დროის შესაბამისად, შეგვიძლია უარი ვთქვათ რუსულ თეოლოგიაზე და როგორც სომხურ და ბერძნულ ეკლესიებშია მიღებული, გავგზავნოთ ახალგაზრდა თეოლოგები გერმანიაში, სადაც თეოლოგია, როგორც მეცნიერება, ძალიან მაღალ დონეზეა.

Read more »

აღსარებანი ნეტარი ავგუსტინე (წიგნი პირველი ნაწილი 1) 
აღსარებანი ნეტარი ავგუსტინე (წიგნი პირველი ნაწილი 2)
აღსარებანი ნეტარი ავგუსტინე (წიგნი მეორე)

წიგნი მესამე

I

ჩავედი კართაგენში ^[1]; ეს იყო სამარცხვინო სიყვარულით სავსე კარდალი ^[2], რომელიც დუღდა და გადმოდიოდა. მე ჯერ კიდევ არ მიყვარდა, მაგრამ მიყვარდა სიყვარული, და ფარული მოთხოვნილებით გატანჯულს მეზიზღებოდა ჩემი ტავი, მეზიზღებოდა იმის გამო, რომ ეს მოთხოვნიება საკმაოდ მძაფრი არ იყო. მე ვეძებდი ჩემი სიყვარულის საგანს, სიყვარულზე შეყვარებული. მძულდა სიმშვიდე და მძულდა გზა, სადაც ყოველი ფეხის ნაბიჯზე მახე არ იყო დაგებული. მთელი შიგანი მეწვოდა შიმშილით: ეს სულიერი შიმშილი იყო, და მხოლოდ შენ შეგეძლო მისი დაცხრობა, უფალო ჩემო, მაგრამ მე ამ შიმშილის მოკვლა როდი მსურდა, რადგანაც ჯერ კიდევ არ მოველტვორი უხრწნელ საზრდოს, თუმცა იმიტომ კი არა, რომ საძღომად მქონდა: რაც უფრო მეტად მშიოდა, მით უფრო მეზიზღებოდა იგი.

ამიტომაც ჩემი სული სნეული იყო, გარე სამყაროში დანთქმული და მოწყალების მთხოვნელი გლახაკივით საწყალობლად ხელგაშვერილი, ხოლო მისი ერთადერთი გასაკითხი გრძნობად საგნებთან ლაციცი გახლდათ. მაგრამ რაკი ამ საგნებს სული არ ჰქონდათ, ცხადია, მათი შეყვარებაც შეუძლებელი იყო.

Read more »

მარკ მარკოვი: მამა ალექსანდრ. ჩვენი რადიომსმენელთა სახელით მსურს ის კითხვა დაგისვათ, რომელზეც მეც ხშირად მიწევს ხოლმე პასუხის გაცემა, კერძოდ. საჭიროა თუ არა იყო ქრისტიანი და რატომ არის საჭირო?

მამა ალექსანდრე მენი: ამ შემთხვევაში ერთადერთი პასუხი არსებობს – ადამიაინი მუდამ ილტვის ღმერთისაკენ: მისი ნორმალური მდგომარეობაა ამა თუ იმ ფორმით დაუკავშირდეს უმაღლესს და იდეალს.

თუმცა ეს იდეალი ადამიანის ცნობიერებაში შეიძლება დამახინჯებულად და გაღარიბებულად, რაღაც მიწიერყოფიერითაც კი იყოს გამოვლენილი.

სტალინიზმის, მაოძედუნიზმის და ათასი „იზმის“ ეპოქამაც კი დაგვანახა, რომ ნაძალადევად ღმერთწართმეული, ადამიანი თავისდაუნებურად მაინც მიილტვის ცრუღმერთისაკენ. ამ შემთხვევაში მისი ჭეშმარიტი რწმენა კერპთაყვანისმცემლობით იცვლება. თუმცა ღმერთისადმი ლტოლვის ინსტინქტი მაინც მძლავრობს და ცოცხლობს მასში.

მაგრამ სულ სხვაგვარად დგება საკითხი. როცა ისმება კითხვა: რატომ უნდა იყო მაინცდამაინც ქრისტიანი?

Read more »

ქრისტიანული ფასეულობები და საქართველოს თანამედროვე სოციალურ-პოლიტიკური მოწყობა ილია ჭავჭავაძის მიხედვით

ავტორი: თეიმურაზ ბუაძე

 ( სტატია ჟურნალიდან “გული გონიერი”) 

ვერავინ უარყოფს, რომ საქართველოს პოლიტიკურ-სოციალური მოწყობის ილია ჭავჭავაძისეული პროექტი ახლაც ინარჩუნებს გადამწყვეტ მნიშვნელობას. ამ პროექტის არსი შეიძლება გამოიხატოს მისივე ფორმულით – „ქართული გული და ევროპული ტანსაცმელი“, რომელიც ჟურნალ „გული გონიერის“ წინამდებარე ნომრის მასალებსაც თემატურად აერთიანებს. Read more »

პროტოპრესვიტერი ალექსანდრე მენი

1989 წლის 6 ნოემბერს მამა ალექსანდრე მენი რუსეთის ცენტრალური ტელევიზიის პირველ არხზე გამოვიდა. მან წარმოთქვა წინამდებარე ტექსტი, რისთვისაც დათმობილი ჰქონდა ათი წუთი. ამ მცირე დროში მას უნდა მოესწრო ყველაზე მთავრის და არსებითის თქმა, ოღონდ ისე, რომ ღმერთი არ უნდა ეხსენებინა. დაკვირვებული მკითხველი შეამჩნევს, რომ, მართლაც, ტექსტში არსად არ არის ნახსენები სიტყვა „ღმერთი“, მაგრამ ერთი რამ ცხადია: იგი მთლიანად ღმერთს ეძღვნება. მასში ღვთის შემეცნების გზასა და ადამიანის უმეცრებაზეა საუბარი. (მთარგმნელი)

Read more »

თქვენ მთხოვეთ, ჩამოგიყალიბოთ ჩემი მრწამსი. მიუხედავად იმისა, რომ თითოეული ქრისტიანისა და, რაღა თქმა უნდა, თითოეული მღვდლის მრწამსი სარწმუნოების სიმბოლოშია გამოთქმული, თქვენი შეკითხვა მაინც სრულიად კანონზომიერია, რადგანაც ქრისტიანობა ამოუწურავია. ჯერ კიდევ მოციქულთა ეპიქაში ჩვენს წინაშეა ქრისტიანობის ურთიერთშემავსებელი ტიპების მთელი სპექტრი. მაშ, ასე: მოკლედ რომ ვთქვათ, მე ვაღიარებ ქრისტიანობას, როგორც დინამიურ ძალას, რომელიც სიცოცხლის ყველა სფეროს მოიცავს და ღიაა ყოველივე იმისათვის, რაც ღმერთმა ადამიანსა და ბუნებაში შექმნა. მას იმდენად ოცი საუკუნის მანძილზე არსებულ რელიგიად კი არ აღვიქვამ, რამდენადაც მომავლისაკენ მისწრაფულ გზად.

Read more »